30 Mei
Jij zag er helemaal anders uit dan verwacht. Enkele dagen eerder had ik met jou getelefoneerd en was het of we mekaar al lang kenden en ook nog heel veel te vertellen hadden. Een zielsgenoot op het eerste gehoor. Ons eerste kontakt was zuiver professioneel om samen ons vertrek naar het buitenland te organiseren waar we beiden een nieuwe job hadden gevonden. Mijn eerste indruk was een grote verrassing . Jij was super modern en heel sportief gekleed .In mijn omgeving had ik dat nog nooit gezien. Jij sprak ook met een voor mij nog onbekend maar mooi accent. Dit was mijn eerste ervaring met de “buitenwereld” . Ik was gefascineerd , twintig jaar lang had ik enkel mijn stad gekend, haar taal en gewoontes; ik had er nooit bij stilgestaan dat de wereld en de mensen buiten mijn stad anders konden zijn. We spraken nog enkele keren af om ons vertrek en alle voorbereidingen te regelen , maar bij elk praktisch gesprek werd ik afgeleid bij de gedachte dat jij toch zo anders was. Al werd ik fysiek niet aangetrokken, jij interesseerde mij duidelijk. Toen dan even later als een bom het nieuws binnenviel dat ons werk in het buitenland niet mogelijk bleek, klapte voor mij voor mijn ogen de deur dicht op een uitzicht op een andere en boeiende wereld. Een avontuur stopte nog voor het begon. Maar jij bleef in mijn gedachten zo aanwezig dat ik je uitnodigde op activiteiten met mijn vrienden . Toen jij op een avond toekwam zei ik spontaan dat je er super uitzag, terwijl de anderen verwonderd opkeken en iedereen een vermoeid meisje zag binnenkomen. Het was duidelijk dat mijn objectiviteit ver te zoeken was. Van enige verliefdheid was ik me echter niet bewust. Maar ik vond alles wat je vertelde hoogst interessant en ik zocht elke gelegenheid om met jou iets samen te doen. Vijftig jaar later is mijn interesse in jou nog even levendig, al hoor ik soms minder goed wat je zegt of luister ik minder aandachtig omdat ook andere dingen me boeien. Elke dag word ik nog verrast door je humor en rake meningen over de gebeurtenissen in de wereld. Jij bent mijn thuis ,mijn tweede ik. Tederheid en stilte vervangen vele belangrijke woorden van weleer.In een omhelzing voelen we mekaars veranderend lichaam en de groeiende breekbaarheid. Waar sex dikwijls een strijdpunt was is in onze jonge jaren, is nu onze tederheid nog intenser geworden. Een streling van mekaars hand raakt onze ziel. Vader worden is een onvergetelijke ervaring. Mentaal was ik natuurlijk maandenlang mee zwanger en besefte ik meer en meer dat mijn leven grondig aan het veranderen was. Toch drong de werkelijke draagwijdte niet tot me door. Ik was eerder bezig met vertederd toe te kijken hoe jij enthousiast de komst van de boreling voorbereidde.En ik werd ook overweldigd bij het zien van die prachtige verandering van je moederlichaam. Ik weet nu dat ik toen veel te jong was om daar ten volle van te genieten en die tijd naar waarde te schatten. De geboorte zelf ontketende een storm van gevoelens ,teveel indrukken overspoelden me tegelijkertijd zodat dat moment tot op vandaag een spannende shot is van een film waarin ik meespeelde en tegelijk naar keek. Het beeld van onze Wim aan je borst vergeet ik nooit. Het wonder van die kleine vingertjes die reeds alles kunnen wat heel het leven van ze verwacht wordt is onbeschrijflijk.Toen ik jou met onze Wim in het ziekenhuis achterliet voor de nacht,heb ik me voor de eerste keer in mijn leven alleen gevoeld ,de emotionele verbondenheid maakte de fisieke scheiding haast ondraaglijk, Ik zocht gezelschap en ook de kans om mijn geluk en mijn emoties aan iemand te vertellen, Eerst bij mijn ouders ,maar voor hen was deze gebeurtenis niks speciaal en zij keken verder TV. Ik zwierf toen door de stad en belandde uiteindelijk bij Diana .De enige die toen lang naar mijn geluk bleef luisteren en later mijn schoonzus zou worden. Het beeld van Wim in je armen en daarna ook hetzelfde beeld met Bieke ,is me in mijn leven nog dikwijls voor de geest gekomen: onze baby badend in geborgenheid en tederheid . Als vader was ik vertederd en gelukkig en voelde ik me ook verbonden als een drie-eenheid, Maar wanneer later in het leven de moeilijkheden opdoken en jij onze kinderen steeds beter begreep en ook het kontakt met hen niet verloor,dacht ik terug aan dat beeld van hun eerste dagen en denk ik nog dat het ,wat ik noem de wederzijdse biologische herinnering is die onbewust een beter aanvoelen en begrip mogelijk maakt. Als vader had ik daardoor een achterstand die ik op een andere manier moest trachten goed te maken, Ik moest leren vader worden, En zonder voorbeeld in mijn kindertijd was dat een werk van lange adem .Behalve de eerste jaren en ook de voorbije jaren denk ik meer de man van jullie moeder te zijn geweest dan dat ik aktief jullie vader was. Jullie helderblauwe maar ook donkergrijze herinneringen aan mij als vader zijn bouwstenen die je gevormd hebben tot wie je geworden bent. Mijn herinneringen aan deze rol als vader hebben ook vele kleuren maar die horen thuis in geschiedenisboeken die niemand leest. Wat blijft is mijn geluk nu. En mijn dankbaarheid voor de liefde en genegenheid die ik op vele manieren zomaar gratis krijg van jullie. Geld is nooit een doel geweest in ons leven. Maar we hebben steeds wel de financiële middelen gevonden om ons leven de richting in te sturen die we verlangden.En jij bent steeds de tovenaar geweest die piekerde en rekende tot toch iets mogelijk werd. En daardoor hebben we een boeiend en gevarieerd leven gehad met periodes van spanning en angst ,maar met ook veel vreugde en intens geluk bij het bereiken van weer een doel. Ik heb heel veel geluk gehad in mijn leven. Op alle vlakken. Al waren er natuurlijk wel hoogtes en laagtes. Samenleven moet al doende geleerd worden. Eerst de ontdekkingstocht van mekaars aangename karaktertrekken en van mekaars lichaam. Dan de ontnuchtering van de imperfecties. Dan de jarenlange poging de andere te veranderen, en weer de ontgoocheling dat dit niet lukt. Dan de beslissing zelf te veranderen .En na lange tijd beseffen dat ook dat niet lukt. Dan de strijd tegen ontmoediging .En heel stilaan de aanvaarding van de andere en van zichzelf. Het groeiende begrip.Weer het verlangen naar de ander. En vaststellen dat ondertussen de oude dag aangebroken is. Genieten van het samenzijn, van de stiltes zonder spanning.Genieten van de geborgenheid die de fysieke aanwezigheid van de ander biedt, zonder dat fysiek kontakt een noodzaak is. Zo is oud worden heel draaglijk. En is samen oud mogen worden een zegen. De ingrediënten voor ons geluk zijn afwisseling, verandering en humor op een bedje van tederheid en onbezorgd vertrouwen, gekruid met respect en versierd met begrip en mildheid. Wij zijn nooit het bezit van de andere geweest.We zijn zoveel mogelijk mekaars supporter geweest om te doen wat we wilden doen. We zijn steeds blij geweest dat we mekaars leven móchten delen. De moeilijkheden en stormen die er geweest zijn hebben we overleefd door heel veel te leren luisteren naar en te praten met mekaar. Zodat we nu uren stil naast mekaar kunnen zitten zonder dat de stilte spreekt.Het heeft ons ook geholpen twee atypische mensen te zijn , ik de zachte en wat emotionele man en jij de nuchtere en kordate non- conformistische vrouw.De tegenpolen vonden mekaar. Kortom, wij werden een uniek koppel. Na vijftig jaar is de rode draad van mijn herinnering diepe dankbaarheid. Er is ook een fundamentele rust in mij . Ik ben tevreden met wie ik ben en ik geniet ook van iedereen zoals hij of zij is. Ik heb geen enkele drang meer in mij om wie dan ook te veranderen. Ik ben toeschouwer en supporter geworden. En kijk soms geamuseerd toe hoe zo dikwijls de geschiedenis zich herhaalt. Ik ben het afgeleerd raad of kritiek te geven omdat toch iedereen het leven zelf moet ondervinden en er zijn of haar eigen lessen moet uit trekken. Graag zien is vooral aanwezig zijn als het nodig is, gewoon met een luisterend oor of indien nodig echt fysiek heel dicht bij met een knuffel er boven op. Ons leven heeft heel dikwijls voor vele jaren in het teken gestaan van anderen.Daarom genieten wij nu zonder problemen van ons teruggetrokken leven met de focus op ons wederzijds geluk.En daardoor hebben we op onze leeftijd soms toch nog energie om bij nood bij anderen ons steentje bij te dragen. Dat ons geluk niet eeuwig kan blijven duren is een evidentie waaraan we dagelijks denken, maar dat maakt dat we ook elke dag intens genieten van de dagelijkse dingen. Wanneer de dag van ons afscheid van mekaar aanbreekt zal onze dankbaarheid het verdriet verzachten. Onze herinnering zal de brandstof zijn om de laatste etappe alleen af te leggen. En in de dankbare zekerheid dat we verder leven in onze kinderen en kleinkinderen wordt het uit handen geven van onszelf zinvol en minder pijnlijk Lang geleden zei onze vriend Roger dat onze kinderen onze liefde niet nodig hebben, maar de liefde tussen ons twee. Ik denk dat wij dat met vallen en opstaan steeds geprobeerd hebben. Dat is ons geschenk voor jullie. Marc
Comments